ตามความคิดเห็นของตนเอง

                คิดว่างานปอยหลวง หรืองานวัด เป็นกุศโลบายที่ดีของคนในยุคก่อนๆ
ที่จะให้เกิดความรัก ความสามัคคี ความเสียสละ ซึ่งความสุขของตนเอง โดยการเสียสละ
ทั้ง แรงกาย และแรงทรัพย์ เพื่อนำไปให้วัด เพื่อทำนุบำรุงซึ่งพระศาสนา ให้ชนในรุ่นต่างๆ ได้มีโอกาศมีวาระที่จะได้ไปวัด ได้เข้าวัด ได้ใกล้ชิดกับพระศาสนา เพื่อประโยชน์ และความสุขของตน และสังคมสิ่งแวดล้อมของชุมชนนั้นๆ ด้วยว่าวัดเป็นเหมือน แหล่งรวมกิจกรรมของชุมชน วัดเป็นทั้งโรงเรียน โรงพยาบาล เป็นที่มีกิจกรรมตั้งแต่เกิด จนกระทั่งตาย ผู้คนก็อาศัยวัดเป็นแหล่งของความสัมพันธ์และกิจกรรมต่างๆ 

               การปลูกฝังให้เยาวชนมีความรักความผูกพันธ์กับวัด จึงต้องมีกิจกรรมที่จะร่วมแรงร่วมใจ อย่างเช่นงานปอยหลวงขึ้น ซึ่งนอกจากความสัมพันธ์ระหว่างผู้คนที่อยู่ในชุมชนใกล้วัดแล้ว ธรรมเนียมของล้านนานั้น
เมื่อมีงานปอยหลวง วัด หรือหมู่บ้านมักเชิญ ชุมชนอื่น หมู่บ้านอื่น ที่มักเรียกว่า หัววัด ต่างๆ ให้มาร่วมกิจกรรมด้วย มาร่วม ทำกิน ร่วมทำทาน ด้วยกัน อันจะสร้างความรักความสามัคคีให้กระจายออกไปสู่ชุมชนอื่นๆ เพิ่มขึ้นซึ่งจะส่งผลให้เกิดความสามัคคีกันในวงกว้าง ดังเราจะพบว่า คนในล้านนานั้นมักจะรักพวกพ้อง และมิตรสหาย เป็นผู้มีใจอารี มีใจกว้างขวาง ให้ความรัก ความปราถนาดีต่อเพื่อนบ้าน และกลุ่มอื่นๆ เสมอ ด้วยคำสอนของพระพุทธศาสนา ในอันให้มีความ เมตตา กรุณา มุทิตา และอุเบกขา ต่อผู้ที่ สูงกว่าตน ต่ำกว่าตน หรือ เสมอกับตนก็ตาม

               งานปอยหลวง ในปัจจุบัน ในวิถีของทุนนิยม ทำให้ปอยหลวงอาจเปลี่ยนเพี้ยน หรือที่คนเหนือเรียกว่า ก๋าย เปลี่ยนไปจากเดิม ด้วยวิถีชีวิตของผู้คนที่ ต้องกระเสือกกระสน ดั้นด้น ทำงานกันกันตั้งแต่เช้า จนค่ำคืน เพื่อการบริโภคอย่างเกินพอดีในยุคนี้ ทำให้ชีวิตขาดช่องว่างของเวลา พอที่ผู้คนจะเดิน
เข้าหา วัด และธรรมะ งานปอยหลวงจึงดูเหมือนเป็นส่วนเกิน จนน่ารำคาญของ
ผู้คนในเมืองด้วยสุ้มเสียง ของการประกาศ เชิญชวน และเสียงของมหรสพทั้งหลายที่มีในยามค่ำคืน …..

               การสนับสนุนให้ผู้คนมาสนใจกับงานวัด มาซาบซึ้ง และเข้าใจในวิถีของชีวิตอันถูกต้อง ด้วยการประสานมือกันของคนต่างวัย ตั้งแต่คนรุ่นเฒ่ารุ่นแก่ ผ่านมายังคนหนุ่มวัยทำงานสร้างครอบครัว คนหนุ่มสาววัยรุ่น และเด็กๆ ผ่านกระบวนการทางศาสนา ที่มีพระสงฆ์ พระภิกษุทั้งหลาย เป็นผู้ช่วยประสาน และหล่อหลอม วัฒนธรรมอันดีงาม ด้วยวิถีที่พอเพียง และเหมาะสมกับความเป็นชาติ ความมีเอกลักษณ์ ของชาติตน ให้พอจะยืดอกพูดกับชนทั้งโลกได้ว่า นี่แหละไทย นี่แหละเนื้อหนังของความเป็นไทย นี่แหละภูมิรู้ ภูมิปัญญาของไทย ที่ไม่เคยอายใครๆ ทั้งโลก ด้วยภูมิปัญญาที่มีความละเอียดลึกซึ้งในการใช้ชีวิต และการดำเนินชีวิต อย่างสอดคล้องกับ โลก สอดคล้องกับธรรมชาติ